Sadržaj
Flavije Julije Konstancije
(oko 250. – 306. ne.)
Flavije Julije Konstancije, kao i ostali carevi tog vremena, bio je iz siromašne podunavske porodice i radio je po svome kroz redove vojske. Čuveni dodatak 'Hlor' njegovom imenu, proizašao je iz njegovog bledog tena, jer njegovo značenje je 'bledo'.
Negde 280. godine nove ere Konstancije je imao aferu sa krčmarinom ćerkom po imenu Helena. Nejasno je da li su se njih dvoje zaista venčali ili ne, ali ono što nije jeste da mu je rodila sina – Konstantina. Kasnije, iako je ova veza prekinuta i Konstancije se 289. godine umjesto njega oženio Teodorom, pokćerkom cara Maksimijana, čiji je pretorski prefekt postao.
Tada je Dioklecijan stvorio tetrarhiju 293. godine, Konstancije je izabran za Cezara ( mlađi car) od Maksimijana i usvojen kao njegov sin. Zbog ovog carskog usvajanja Konstancijevo porodično ime je sada promijenjeno iz Julije u Valerije.
Od dvojice Cezara, Konstancije je bio stariji (baš kao što je Dioklecijan bio stariji od dvojice Augusta). Sjeverozapadne teritorije nad kojima je dobio vlast, bile su možda najteže područje koje se moglo dobiti u to vrijeme. Jer Britanija i obala Lamanša u Galiji bili su u rukama Carausiusovog otcijepljenog carstva i njegovih saveznika, Franaka.
Tokom ljeta 293. naše ere Konstancije je protjerao Franke, a zatim, nakonteška opsada, osvojila je grad Gesoriacum (Boulogne), što je osakatilo neprijatelja i na kraju donijelo Carausiusov pad.
Ali otcijepljeno carstvo nije odmah propalo. Alekt, Carausiusov ubica, sada je nastavio svoju vladavinu, iako je od pada Gesoriacuma bio beznadežno oslabljen.
Ali Konstancije nije namjeravao naglo upasti u Britaniju i riskirati da izgubi bilo koju prednost koju je stekao. Trebalo mu je ne manje od dvije godine da učvrsti svoju poziciju u Galiji, obračunavši se sa svim preostalim neprijateljskim saveznicima i da pripremi svoje snage za invaziju.
Na žalost, 296. godine n.e. njegova invazijska flota je napustila Gesoriacum (Boulogne). Snage su bile podijeljene u dvije eskadrile, jednu je vodio sam Konstancije, a drugu njegov pretorijanski prefekt Asklepiodot. Gusta magla preko Kanala djelovala je i kao smetnja i kao saveznik.
Izazvala je sve vrste konfuzije u Konstancijevom dijelu flote, uzrokujući da se izgubi i tjerajući ga nazad u Galiju. Ali to je takođe pomoglo eskadrili Asklepiodota da prođe pored neprijateljske flote i iskrca svoje trupe. I tako se Asklepiodotova vojska susrela s Alektovom i porazila je u borbi. Alectus je i sam izgubio život na ovom takmičenju. Ako je glavninu Konstancijeve eskadrile vratila magla, tada se činilo da je nekoliko njegovih brodova prešlo samostalno.
Njihove snage su se ujedinile i probili putu Londinium (London) gdje su porazili ono što je ostalo od Alectusovih snaga. – Ovo je bio izgovor koji je Konstancije trebao da preuzme slavu za ponovno osvajanje Britanije.
U 298. godini naše ere Konstancije je porazio invaziju Alemana koji su prešli Rajnu i opsjedali grad Andematunum.
Nekoliko dana. godine nakon toga Konstancije je uživao mirnu vladavinu.
Zatim, nakon abdikacije Dioklecijana i Maksimijana 305. godine nove ere, Konstancije je postao car zapada i stariji August. Kao dio svog uzdizanja Konstancije je morao usvojiti Severa II, kojeg je Maksimijan predložio, za svog sina i zapadnog Cezara. Konstancijevo viši rang kao Augustus je ipak bilo čisto teoretski, pošto je Galerije na istoku imao veću stvarnu moć.
Za Konstancijevo carstvo sastojalo se samo od biskupija Galije, Beča, Britanije i Španije, koje nisu bile dorasle Galeriju ' kontrolu podunavskih provincija i Male Azije (Turska).
Konstancije je bio najumereniji od careva Dioklecijanove tetrarhije u svom ophođenju prema hrišćanima. Na njegovim teritorijama kršćani su najmanje pretrpjeli od Dioklecijanovih progona. I nakon vladavine surovog Maksimijana, Konstancijeva vladavina je zaista bila popularna.
Ali Konstancija je zabrinjavalo to što je Galerije bio domaćin njegovom sinu Konstantinu. Galerije je praktično 'naslijedio' ovog gosta od svog prethodnika Dioklecijana.I tako je u praksi Galerije imao efektivnog taoca kojim je uverio Konstancijevo poštovanje. To je, osim neravnoteže moći između njih dvojice, uvjeravalo da je Konstancije radije djelovao kao mlađi od dvojice Augusta. I njegov Cezar, Sever II, potpao je više pod Galerijevu vlast nego Konstanciju.
Ali Konstancije je konačno našao razlog da zahteva povratak svog sina, kada je objasnio pohod protiv Pikta, koji su bili za invaziju na britanske provincije, zahtevao je i svoje i vođstvo njegovog sina. Galerije, očigledno pod pritiskom da se povinuje ili da prizna da drži kraljevskog taoca, priznao je i pustio Konstantina da ode. Konstantin je sustigao svog oca u Gesoriacumu (Boulogne) početkom 306. godine nove ere i zajedno su prešli kanal.
Konstancije je ostvario niz pobeda nad Piktima, ali se onda razboleo. Umro je ubrzo nakon toga, 25. jula 306. godine, u Ebukarumu (York).
Pročitajte više :
Car Konstancije II
Car Aurelijan
Car Carus
Car Quintillus
Car Constantine II
Vidi_takođe: Istorija ronjenja: Duboko zaron u dubineMagnus Maximus
Vidi_takođe: 12 afričkih bogova i boginja: Panteon OrishaRimski carevi
